W drugiej części artykułu o wpływie diagnozy psychiatrycznej na tożsamość pacjenta kierujemy swoją uwagę kolejno na psychiatrię biologicznej, humanistyczną i egzystencjalną oraz psychiatrię krytyczną i postpsychiatrię. Ukazujemy szanse i, częściej, zagrożenia tradycyjnego modelu diagnostyki psychiatrycznej, uprawianej przy niedostatecznym korzystaniu z funkcji refleksyjnej. Do najważniejszych z nich zaliczamy reifikację oraz samospełniające się proroctwo. Przypominamy propozycję Światowego Stowarzyszenia Psychiatrycznego sprzed kilkunastu lat, która sprowadza się do poszerzenia tradycyjnego modelu kryteriologicznego diagnostyki psychiatrycznej o aspekt idiograficzny. W końcu, wprowadzamy współczesne, bardziej naszym zdaniem dojrzałe i twórcze od postulatów antypsychiatrycznych formy krytyki psychiatrii tradycyjnej, a więc sugestie psychiatrów krytycznych, jak również postpsychiatrów, psychologów i psychoterapeutów inspirujących się w swej pracy nurtem postmodernistycznym oraz konstrukcjonizmem społecznym. Przywołując idee protagonistów ruchów wzbogacających klasyczną psychiatrię omawiamy zarówno ich tła teoretyczne, zahaczając niekiedy o filozofię psychiatrii, jak i praktyczne implikacje w nich zawarte, nie zapominając jednocześnie o tym, co jest podstawowym przedmiotem naszych poszukiwań. Osobne miejsca zostawiamy na trudne pytania (m.in. o granice konstruowania i o to, czy postmodernistyczne rozwiązania znajdują miejsce w faktyczności psychicznej pacjentów), które na razie stawiamy, nie próbując w większości odpowiadać na nie w sposób jednoznaczny.