W niniejszym artykule Autorzy poddają refleksji różne znaczenia i drogi rozpoznania w psychiatrii, czyli sposoby, na jakie diagnoza psychiatryczna może wpływać na szeroko rozumianą tożsamość pacjenta. Rozpatrywane są zarówno perspektywy diagnozującego, jak i diagnozowanego. W przypadku pacjenta brany jest pod uwagę wpływ diagnozy zarówno na jego tożsamość osobistą (zinternalizowanie tożsamości pacjenta, zrównanie tożsamości ze zdiagnozowaną chorobą, zubożenie obrazu siebie poprzez zmedykalizowany język opisu własnych doświadczeń, ale i, umożliwione dzięki diagnozie, zintegrowanie rozproszonej i niespójnej wiedzy o sobie), jak i społeczną (tzw. tożsamości podiagnostyczne, będące wyrazem różnorodnego stosunku wobec otzymanego rozpoznania). Przy okazji omawiania tożsamości podiagnostycznych pojawia się pojęcie wglądu, jako swoistego pośrednika pomiędzy dotychczasową tożsamością a tożsamością zyskaną za pośrednictwem diagnozy. Sama kategoria wglądu zostaje poddana problematyzacji, podobnie jak kategoria obiektywności oraz stanowisko biologistyczne. Ważne miejsce w artykule zajmują rozważania na temat języka psychiatrii, tak tradycyjnej, jak i alternatywnej, w użyciu zarówno klinicystów, jak i pacjentów oraz ich rodzin.