Artykuł jest próbą zwrócenia uwagi na fenomen „psychopatycznego sensu życia”, który czasem pojawia się jako zasadniczy temat dialogu terapeutycznego. Autor stara się ukazać, nawiązując do freudowskiej metafory procesu przeniesienia jako działania wojennego, jak psychopatyczny sens życia pacjenta zawłaszcza dialog terapeutyczny, doprowadzając do impasu w nim. Ilustrację kliniczną tego zjawiska stanowi opis procesu psychoterapeutycznego autora z pacjentem wnoszącym „psychopatyczny sens życia” w obszar terapii. Ów opis ukazuje, jak relacja terapeutyczna, już od początku, staje się polem bitewnym, na którym praca psychoterapeuty przypomina pracę sapera, który może prowadzić swe ryzykowne działania dopiero wówczas, gdy działania wojenne z jakiegoś powodu na chwilę ustaną. Prowadzone przez obie strony procesu terapeutycznego działania wojenne mogą być dla tego typu pacjentów (z powodów zaznaczonych w tekście) pożądane. Terapeucie pozostawia natomiast bardzo mało przestrzeni na refleksje i odbiera spokój potrzebny do prowadzenia działań „saperskich”. W tych specyficznych warunkach dogłębna analiza reakcji przeciwprzeniesieniowej wydaje się absolutnie koniecznym zabiegiem, by odzyskać, choć na chwilę, spokój i zdolność do myślenia. Stanowi ona warunek konieczny, choć niewystarczający do szczęśliwego finału tego procesu. By mógł się on zakończyć powodzeniem, niezbędne wydaje się autorowi zaistnienie specyficznych warunków po stronie pacjenta, nazwanych przez niego roboczo „oknem terapeutycznym”.