Celem prezentowanej pracy jest opisanie mechanizmów pamięci autobiograficznej, a szczególnie procesów: zapamiętywania, odpamiętywania i reinterpretowania wspomnień, które mogą być użyteczne w pracy terapeutów rodzinnych podczas sesji z wykorzystaniem genogramu. Przedstawione są zjawiska zmienności wspomnień, szczególnie transformacji, jakiej podlega oryginalne wydarzenie podczas jego zapamiętywania i odpamiętywania oraz możliwości, jakie procesy te tworzą dla prozdrowotnego reinterpretowania elementów tych wspomnień. Pamięć autobiograficzna jest zjawiskiem o znacznym stopniu płynności, a zapisy przeszłych wydarzeń zmieniają się w czasie. Wzięcie pod uwagę tej płynności otwiera nową przestrzeń dla oddziaływań terapeutów. Pacjenci podczas wspominania mogą subiektywnie sądzić, że przypominają sobie prawdziwe wydarzenia i nadają im oczywistą interpretację, choć wiedza psychologiczna wskazuje, że interpretacja ta jest już dostosowana do audytorium. Sesja genogramowa daje unikalną możliwość modyfikacji sposobów interpretowania ważnych wydarzeń z przeszłości, a zatem zmieniania niektórych elementów własnej tożsamości. Nowy, „bardziej przyjazny” dla związku sposób rozumienia przeszłości każdego z partnerów sprzyja dojrzalszemu rozumieniu obecnych i przeszłych zachowań. Terapeuci rodzinni mogą odnieść korzyść z traktowania wspomnień jako zmiennej materii, która nie tyle jest wiernym zapisem wydarzeń z przeszłości, co efektem i odbiciem procesów relacyjnych i poznawczych, którym wspomnienia te podlegały, i nadal podlegają zmianie w trakcie sesji genogramowej. Sprzyjają temu takie działania terapeutów jak: stworzenie dobrego sojuszu z rodziną, zaproszenie każdego do dzielenia się wspomnieniami o rodzinach pochodzenia, czy stymulowanie dialogu dotyczącego tych wspomnień.