Zapiski stanowią próbę uchwycenia w wymiarze osobistym i zawodowym, doświadczeń psychoterapeuty/superwizora w pierwszych dwóch tygodniach od ogłoszenia stanu zagrożenia epidemiologicznego. Przyjęto formę narracyjną dziennika, która pomieszcza w sobie ulotne stany emocjonalne autora i równoległe zastanowienia merytoryczne z obszaru psychoterapii. Autor zaczyna prowadzić psychoterapię indywidualną i grupową online oraz organizuje sesje superwizji grupowej również online - to wszystko w kontekście powszechnego przymusu izolacji, rodzi wyzwania wobec utrzymania settingu oraz powstrzymania pojawiających się zakłóceń w funkcji kontenerowania. Autor przygląda się jakie elementy settingu powinny zostać skorygowane a jaka część otoczenia psychoterapii powinna być kontynuowana bez naruszeń. Pojawiają się nowe elementy, które mogą utrudniać przebieg procesu ale równolegle również stanowić dodatkowy materiał interpretacyjny. Znaczącą częścią tekstu jest opis osobistego przeżycia przez psychoterapeutę stanu izolacji. Odkrywane przez terapeutę własne niewidziane miejsca lub uznane za bezpieczne nabierają nowego wymiaru i mogą uczestniczyć w przeciwprzeniesieniowych nie jasnościach. Odzyskiwanie funkcji kontenerowania zarówno w procesie psychoterapii jak i superwizji przywraca możliwość efektywnego pomagania.