Artykuł jest pierwszą częścią publikacji będącej wynikiem namysłu nad tym, w jaki sposób dwóch/dwoje terapeutów współtworzy z parami i rodzinami przestrzeń wystarczającą do pojawienia się użytecznego sposobu widzenia oraz użytecznej perspektywy, które do tej pory i w innych okolicznościach nie były możliwe do przyjęcia. Jest wstępem do dalszego zastanawiania się nad tym, kiedy koterapia może być użyteczna, zarówno dla pracy terapeutów, jak i pacjentów oraz nad tym, czy i w jaki sposób koterapia służy pacjentom w dokonywaniu zmiany. Artykuł zawiera opis wybranych koncepcji systemowych i psychoanalitycznych wykorzystywanych podczas psychoterapii pary i rodziny. Zarówno w jednych jak i drugich można dopatrzyć się szczególnego znaczenia różnicy — pojęcia wprowadzonego przez Gregory’ego Batesona, co w tym artykule będzie sygnalizowane, a w kolejnym — szerzej zaprezentowane. Przedstawiony materiał jest wynikiem wieloletniej praktyki psychoterapeutycznej opartej w głównej mierze na mediolańskim ujęciu terapii systemowej z uwzględnieniem nieświadomej dynamiki zachodzącej w relacjach rodziny i pary. Artykuł zawiera uzupełnienie koncepcji teoretycznych o ich praktyczną egzemplifikację opartą o doświadczenia własne pracy w koterapii.