Cel pracy:
W zawodzie psychoterapeuty, podobnie jak w innych zawodach pomocowych, istnieje wysokie ryzyko wypalenia zawodowego. Istotne wydaje się zatem znalezienie zasobów zapobiegających temu zjawisku. Jednym z nich, nowym w kontekście wypalenia zawodowego, jest współczucie wobec siebie (self-compassion), które traktuje się jako regulator emocjonalnego radzenia sobie ze stresem. Celem badania była analiza zależności między, współczuciem wobec siebie i stylem radzenia sobie ze stresem a wypaleniem zawodowym oraz ocena znaczenia stylu radzenia sobie ze stresem jako mediatorem pomiędzy współczuciem wobec siebie a wypaleniem zawodowym.

Metoda:
Badanie przeprowadzone zostało w grupie 70 psychoterapeutów o średniej wieku 39,56 (SD = 8,18), w większości kobiet (94,3%). W badaniu przekrojowym zastosowano Kwestionariusz Wypalenia Zawodowego (Link Burnout Questionnaire, LBQ), Kwestionariusz Radzenia Sobie w Sytuacjach Stresowych (Coping Inventory for Stressful Situations, CISS) oraz Skróconą Skalę Współczucia Wobec Siebie (Self-Compassion Scale – Short Form).

Wyniki:
W badaniu wykazano ujemny związek wyczerpania psychofizycznego oraz rozczarowania jako wymiarów wypalenia zawodowego ze współczuciem wobec siebie oraz dodatni związek rozczarowania ze stylem radzenia sobie skoncentrowanym na emocjach. Ujemny związek dotyczył współczucia wobec siebie i stylu skoncentrowanego na emocjach, brak było zależności w odniesieniu do stylu radzenia sobie skoncentrowanego na zadaniu oraz unikaniu. Analiza mediacji nie wykazała, by styl radzenia sobie ze stresem pośredniczył pomiędzy współczuciem wobec siebie a wypaleniem zawodowym w grupie psychoterapeutów.

Wnioski:
Uzyskane wyniki wskazują na to, że rozwijanie współczucia wobec siebie może zapobiegać wypaleniu zawodowemu bez efektu pośredniego radzenia sobie ze stresem.