Celem artykułu było określenie specyfiki relacji powstającej w superwizji psychoterapii. Dokonano przeglądu piśmiennictwa z lat 1983–2015 dotyczącego zagadnień relacji superwizyjnej. Wskazano różne sposoby rozumienia tego terminu. Scharakteryzowano typowe zadania i funkcje oraz role pełnione przez superwizora, do opisu których wykorzystano matrycę superwizyjną Watkinsa (1997) oraz trójkąt superwizyjny Newton (2012). Role nauczyciela, eksperta, terapeuty, kolegi przyjmowane przez superwizora są zależne od etapu procesu superwizyjnego. Omówiono znaczenie w kształtowaniu relacji superwizyjnej zjawisk takich jak: sojusz roboczy, proces równoległy, przeciwprzeniesienie oraz samoujawnianie superwizora. Sojusz roboczy może wzmacniać relację superwizyjną. Proces równoległy w superwizji, jak również przeciwprzeniesienie występujące u superwizora, wynika z podobieństwa procesu psychoterapii i superwizji. Ważne jest określenie zakresu zachowań samoujawniających superwizora: częstsze odsłanianie siebie przez superwizora wzmacnia więź z superwizantem. Przedstawiono również kilka podstawowych kategorii etycznych, które powinny być przestrzegane w trakcie superwizji. Relacja superwizyjna jest obecnie postrzegana jako kluczowy i prawdopodobnie bardzo korzystny czynnik decydujący m.in. o efektywności procesu superwizyjnego.