Cel pracy:
Z perspektywy teorii przywiązania uzależnienie od alkoholu traktowane jest jako reakcja na zaburzenia w obszarze przywiązania i z większym prawdopodobieństwem rozwinie się, na co wskazują wyniki badań ilościowych, u osób z pozabezpiecznymi wzorcami więzi. Twierdzi się, że podstawowym problemem osoby uzależnionej od alkoholu jest niezdolność do zinternalizowania doświadczenia dobrej relacji z innymi, co – przy założeniu, iż główną funkcją przywiązania jest nabycie umiejętności regulacji emocji – nie pozwala osobie uzależnionej od alkoholu na zwrócenie się do własnych wewnętrznych źródeł i zasobów, jak również do ludzkiej figury. Substancja psychoaktywna doświadczana jest jako substytut bezpiecznej bazy, jako nowa figura przywiązania, z którą łączone są uczucia troski i ukojenia.

Metoda:
W artykule przedstawiono, przyjmując za tło teoretyczne teorię przywiązania, studium przypadku pacjenta uzależnionego od alkoholu, prowadzonego w psychoterapii indywidualnej w nurcie psychodynamicznym.

Wyniki:
Przedstawione studium przypadku stanowi próbę zrozumienia pacjenta, jego historii życia, relacji przywiazaniowych, tożsamości i uzależnienia od alkoholu w kontekście założeń teorii przywiązania.

Wnioski:
Przedstawione studium przypadku stanowi próbę zrozumienia pacjenta, jego historii życia, relacji przywiazaniowych, tożsamości i uzależnienia od alkoholu w kontekście założeń teorii przywiązania.