Opis trudności początkujących terapeutów pojawia się w literaturze już od lat pięćdziesiątych. Wśród nich najczęściej można znaleźć badania jakościowe, opisy przypadków a także prace poglądowe dotyczące tej problematyki. Powtarzającymi się problematycznymi obszarami są: lęk przed niekompetencją, praca ze złożoną problematyką, wykorzystanie własnych odczuć w pracy z pacjentem, przekonania na temat tego jak powinna wyglądać terapia, wyznaczenie granic wokół „Ja”, ocena związana z superwizją, czy wykorzystywanie podstawowych technik terapeutycznych. Wśród omawianych trudności zostały wymienione wspólne obszary dla terapeutów różnych nurtów teoretycznych. Wiążą się one z ogólną specyfiką pracy terapeuty - dotyczą spotkań z pacjentami, niedoskonałego warsztatu technik, czy mierzeniem się z własnymi oczekiwaniami związanymi z tym, jak ma wyglądać przebieg psychoterapii i jego efekty. Istnieją również trudności specyficzne dla nurtu poznawczo-behawioralnego i psychodynamicznego wynikające z podstawowych założeń danego typu terapii. W omawianej literaturze rzadko można znaleźć próbę wyjaśnienia trudności, które mogłyby się wiąząć z cechami osobowości terapeuty. W niniejszej pracy wątek dotyczący związku cech osobowości z wybraną orientacją teoretyczną zostanie krótko omówiony.