Artykuł prezentuje rolę wczesno - dziecięcego urazu – traumy więzi – jako istotnego czynnika wpływającego na zdolność człowieka do nawiązywania i podtrzymywania satysfakcjonujących relacji, radzenia sobie ze stresem oraz umiejętności regulacji emocji, a także zdolności do radzenia sobie z pojawiającymi się w ciągu życia innymi doświadczeniami o charakterze traumy. Traumatyczne doświadczenia życiowe ujawniające się pod postacią PTSD (Zespół Stresu Pourazowego) istotnie obniżają jakość życia i stanowią wskazanie do psychoterapii. Artykuł ukazuje powiązanie między doświadczeniem traumy więzi z pierwszym opiekunem a zjawiskami w procesie psychoterapii osoby dorosłej po doświadczeniu późniejszych traum. Autorka opisuje również mentalizację, czyli proces rozumienia swoich przeżyć i cudzych oraz nadawania im znaczenia, jako istotne narzędzie warsztatu pracy psychoterapeuty w procesie psychoterapii osób, w historii których ukazuje się trauma więzi, a współcześnie doświadczających objawów PTSD. Artykuł zawiera odwołanie do teorii przywiązania Bowlbiego, prac Fonagy, Allena, Batemana, Rupperta, Schora, nawiązuje również do neuropsychologii.