Cel pracy:
Celem badania była eksploracja treści doświadczeń związanych z tożsamością u osób z diagnozą zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.

Metoda:
Przeprowadzono sześć wywiadów częściowo ustrukturyzowanych z osobami po 30 r.ż. Ich transkrypcje poddano interpretatywnej analizie fenomenologicznej (IPA).

Wyniki:
Wypowiedzi uczestników badania ukazały złożony obraz ich zmagań z tożsamością w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Na znaczącą część tego obrazu składały się postawy wobec diagnozy i leczenia. Połowa badanych sygnalizowała sprzeciw wobec patologizacji dwubiegunowości (stanowiącej część ich tożsamości) oraz agresywnego leczenia skutkującego m.in. postrzeganym obniżeniem zdolności intelektualnych — jednego z fundamentów ich tożsamości. Pozostali przyjmowali obowiązującą narrację psychiatryczną, czując się najbardziej sobą w czasie remisji i podejmując zgodne z zaleceniami lekarskimi starania o utrzymywanie się w tym stanie.

Wnioski:
Niezależnie od rozumienia swojego zaburzenia i stosunku do leczenia żaden z badanych nie ugłośnił kryzysu tożsamości. Uczestników badania cechowała wysoka tolerancja niepewności, przypuszczalnie będąca funkcją takich zmiennych jak wiek (w tym zachorowania) i czas życia z zaburzeniem, rozwinięte myślenie postformalne i motywacja do poznawania siebie. Pozytywne przeformułowania oraz klarowna narracja na temat. życia z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym umożliwiły jej akceptację. U jednych oznaczało ona zgodę na przypisaną diagnozę, u innych afirmację dwubiegunowości. Żaden z badanych nie definiował siebie poprzez rolę pacjenta. Tożsamościowym poczuciom ciągłości i spójności sprzyjało nieoddzielanie zdrowych i chorych aspektów siebie. Wyniki, poza wartością poznawczą, mogą dostarczyć klinicystom wzorców stanowiących możliwe punkty odniesienia do pomocy w procesie integracji tożsamości w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego tym osobom, które nie zdołały wykształcić podobnych strategii.