Artykuł ma na celu znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy terapie wywodzące się z psychoanalizy, określane jako terapie psychoanalityczne i psychodynamiczne, można uznać za tzw. terapie wsparte empirycznie (empirically supported treatments). W pierwszej kolejności opisano charakterystyki terapii wywiedzionych z psychoanalizy, w tym wspólne założenia teoretyczne i cechy postępowania terapeutycznego. Następnie omówiono kryteria terapii wspartych empirycznie, które przedstawiło Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA) w latach 1995 (pierwszy system ewaluacji, wymagający dwóch badań eksperymentalnych) i 2015 (aktualny system, oparty na analizie przeglądów systematycznych obejmujących wiele badań eksperymentalnych). Omówiono również znaczenie randomizowanych kontrolowanych badań klinicznych (RCT) w procesie oceny skuteczności oddziaływań psychologicznych. W dalszej części artykułu, przyjmując za punkt odniesienia bieżący system ewaluacji APA, przedstawiono najnowsze prace badawcze nad skutecznością terapii wywiedzionych z psychoanalizy. Zgodnie z prezentowanymi tam danymi, terapie psychoanalityczne i psychodynamiczne mogą być uznane za terapie wsparte empirycznie w przypadku leczenia osób dorosłych cierpiących na powszechnie występujące zaburzenia: depresyjne, lękowe, osobowości i pod postacią somatyczną. Ocena dostępnych dowodów stanowiła podstawę dla rekomendowania terapii psychoanalitycznych i psychodynamicznych w leczeniu tych zaburzeń.