Przedstawiony artykuł ma dwa główne cele. Po pierwsze, prezentację aktualnego sposobu rozumienia mutyzmu wybiórczego (selective mutism, SM), po drugie — opis przeprowadzonej terapii pacjentki w oparciu o model poznawczo-behawioralny. Głównym objawem SM jest wybiórczość mówienia, która dotyczy niektórych środowisk lub osób. W ostatnich latach zmieniał się sposób klasyfikowania i leczenia mutyzmu wybiórczego. Co więcej, badacze zajmujący się SM nadal nie opracowali spójnego modelu rozwoju i utrzymywania się tego zaburzenia. W najnowszej klasyfikacji DSM-5 mutyzm wybiórczy został przeniesiony z kategorii ,,zaburzeń okresu dzieciństwa i adolescencji” do podrozdziału ,,zaburzeń lękowych”. Wprowadzona zmiana miała głównie na celu zaakcentowanie wiodącej roli lęku w powstawaniu i utrzymywaniu się SM. Terapia poznawczo-behawioralna mutyzmu jest uznawana jako leczenie z wyboru i w dużym stopniu wiąże się z wykształceniem u dziecka umiejętności reagowania mniejszym lękiem w sytuacji komunikacji. Z uwagi na małą liczbę badań tego zaburzenia, modele terapii oparte na opisach przypadków oraz znaczną różnorodność obrazu klinicznego psychoterapeuta musi dopasowywać standardowy model terapii poznawczo-behawioralnej do konkretnego pacjenta. Jak wspomniano, większość prowadzonych badań opiera się głównie na opisach przypadków. Zauważa się zatem ogromną potrzebę prowadzenia badań na szerszą skalę, jak i sprawdzania skuteczności prowadzonej psychoterapii. Aktualnie dostęp do wykwalikowanych terapeutów jest bardzo ograniczony, a niska świadomość konieczności udzielenia pomocy (szczególnie dzieciom) wymaga zdecydowanej zmiany.