Cel pracy:
Celem autora jest wypróbowanie przydatności kategorii sytuacji granicznej sformułowanej przez Karla Jaspersa do opisu sytuacji pacjenta i prześledzenie konsekwencji płynących z takiego opisu. Według K. Jaspersa cierpienie ma swój wymiar możliwy oraz wymiar graniczny; w swojej konkretnej postaci bywa usuwalne, ale w ogóle należy do rodzaju doświadczeń niechcianych-nieuchronnych.

Metoda:
Autor interpretuje sytuację pacjenta zwracającego się po pomoc przez pryzmat cierpienia, którego on doświadcza. Omawia dwuznaczność tego doświadczenia (zarazem jako czegoś do usunięcia oraz jako czegoś rozjaśniającego egzystencję), następnie dyskutuje wiążącą się z nią dwoistość roli osoby świadczącej pomoc.

Wyniki:
Autor stawia problem przyjmowania versus odrzucania cierpienia pacjenta jako dwóch postaw terapeuty rzutujących na jakość relacji terapeutycznej i prezentuje ich znaczenie w praktyce świadczenia pomocy. Proces terapii przedstawia jako dający się opisać na dwu wymiarach: działania i towarzyszenia.

Wnioski:
Konsekwencją spojrzenia na sytuację pacjenta jako na sytuację graniczną jest: po pierwsze dostrzeżenie roli jaką doświadczenie cierpienia odgrywa w procesie rozwoju osobowego, po drugie odsłonięcie leżącego poza logiką działania aspektu pomocy psychologicznej jakim jest towarzyszenie pacjentowi w cierpieniu, przyjmowanie jego cierpienia.