Cel pracy:
Głównym celem badań było ustalenie związków między poszczególnymi stylami przywiązania a sposobem funkcjonowania młodzieży w sferze psychospołecznej. Przeprowadzone studia przypadków pozwoliły zrozumieć, w jaki sposób doświadczenia wczesnodziecięce, postawy wychowawcze rodziców oraz system rodzinny wpływają na zaburzenia w sferze emocji i zachowania, obserwowane u nastolatków.

Metoda:
W badaniach zastosowano podejście jakościowe. Wykorzystano trzy metody zbierania i analizy materiału: analizę treści dokumentów i dziecięcych wytworów, systematyczną obserwację uczestniczącą oraz pogłębione wywiady z nastolatkami, ich opiekunami i członkami rodzin.

Wyniki:
W badanej grupie wyróżniono trzy style przywiązania: lękowo-ambiwalentny, lękowo-unikający (w dwóch podtypach: lękowo-unikającym i odrzucająco-unikającym) oraz zdezorganizowany. Opisano charakterystyczny dla każdego typu przywiązania sposób funkcjonowania adolescentów w sferach: poznawczej, emocjonalnej, behawioralnej i społecznej. Do poszczególnych wzorców przywiązania przyporządkowano specyficzne zaburzenia i trudności psychiczne przejawiane przez badaną młodzież, a także dysfunkcje obserwowane w analizowanych systemach rodzinnych.

Wnioski:
Negatywne doświadczenia, wyniesione z wczesnodziecięcej relacji przywiązania, można uznać za czynnik ryzyka wystąpienia poważnych problemów w adolescencji, obejmujących sferę emocjonalną, behawioralną i społeczną. Nadmiernie odrzucające lub permisywne postawy wychowawcze rodziców oraz zaburzona struktura i sposób funkcjonowania rodziny odgrywają kluczową rolę w tym procesie. Teoria przywiązania nie tylko tłumaczy etiologię zaburzeń okresu adolescencji, ale także oferuje wyczerpujące wyjaśnienie obserwowanych symptomów i użyteczne propozycje terapeutyczne.