Psychoterapeuci zarówno w trakcie kształcenia, jak i po uzyskaniu kwalifikacji do wykonywania tego zawodu, dostrzegają konieczność poddawania swojej pracy superwizji. Szczególną i szeroko rozpowszechnioną praktyką jest superwizja grupowa. Celem artykułu jest pokazanie, jak styl prowadzącego grupę w zestawieniu z jej dynamiką i charakterystyką prowadzi do ukształtowania się specyficznego typu superwizji grupowej. W artykule przedstawiono poglądy na superwizję psychodynamiczną i funkcjonowanie grup z perspektywy analitycznej, poprzez odniesienie do podstawowych założeń sformułowanych przez Wilfreda Biona, dysfunkcji grup w ujęciu Morrisa Nitsuna i dysfunkcji superwizora w ujęciu Robina McGlashana. Zasadniczym punktem odniesienia jest jednak analiza grup superwizyjnych przeprowadzona przez Brigid Proctor i Francescę Inskipp, która pozwoliła im wyodrębnić i scharakteryzować trzy podstawowe typy takich grup: autorytarny, uczestniczący i współpracujący. Odrębnym typem jest grupa bez lidera, czyli grupa superwizji koleżeńskiej. Świadomość reguł, jakimi rządzą się określone grupy, pozwala zadbać o efektywny i kreatywny proces superwizji — zamiast dogmatycznie preferować dany styl pracy.