Artykuł zaprasza do spojrzenia na Szekspirowski „Sen nocy letniej” jako specyficzną mapę zaburzeń miłości — różnego rodzaju przeszkód w tworzeniu bliskich relacji. Do odczytania tej mapy używa dwóch kluczowych koncepcji, zaczerpniętych z prac psychoanalityków. Pierwszą z nich jest definicja małżeństwa jako przeciwieństwa narcyzmu stworzona przez Jamesa Fishera. Drugą, koncepcja śnienia Thomasa Ogdena, rozumianego jako dostęp do wielowymiarowości zjawisk w rzeczywistym świecie, w przeciwieństwie do zamknięcia w wewnętrznym świecie myślenia magicznego. W szekspirowskiej komedii autor odnajduje alegorie najczęstszych odstępstw od określonego przez Fishera modelu dojrzałej relacji — miłość zdominowaną przez potrzebę kontroli lub wręcz przeciwnie — będącą ślepym wyrazem buntu, relację skupioną na poświęceniu, zemście za krzywdy, czy ciągłej walce. W oparciu o psychoanalityczne koncepcje artykuł proponuje określenie podstawowego zadania terapeuty par — jako pomocy w utrzymaniu, wzmocnieniu bądź odnowieniu małżeństwa — rozumianego jednak nie jako stan cywilny czy rytuał religijny, ale jako głębokie uznanie zależności, związania i odrębności „bliskiego innego”.