Liczne publikacje dotyczą problemu samobójstwa pacjenta, prób zrozumienia powodów, oraz metod jak najlepszego pomagania. O wiele mniej pisze się o reakcji klinicysty na śmierć swojego pacjenta i przeżyć z tym związanych. W piśmiennictwie polskim brakuje publikacji odnośnie do samobójstwa samego klinicysty, potencjalnych jego uwarunkowań i przyczyn, wpływu na innych a także zapobiegnia temu zjawisku. Niniejszy artykuł podejmuje próbę omówienia problemu. Na wstępie zwrócono uwagę na specyficzne trudności w przeżywaniu tego rodzaju śmierci przez bliskich. Przedstawiono w nim dostępne dane na temat samobójstw w grupie lekarzy psychiatrów a także psychologów i psychoterapeutów. Większość publikacji kładzie nacisk na zwiększone ryzyko samobójstwa w tej grupie zawodowej. Zwrócono uwagę na potencjalne bariery w poszukiwaniu adekwatnej pomocy. Omówiono możliwe reakcje środowiska zawodowego a także to, co się dzieje z pacjentem po samobójstwie jego terapeuty i co znacznie utrudnia dalsze poszukiwanie przez niego pomocy. Na koniec przedstawiono rekomendacje dotyczące prewencji samobójstw klinicystów, z których najważniejszą jest wprowadzenie dyskursu oraz szkoleń na ten temat w środowisku zawodowym.