Cel pracy:
Płeć stanowi podstawowy wymiar tożsamości, stąd sposób definiowania przez psychoterapeutów kobiecości/męskości i powiązanych z nimi ról wydaje się być szczególnie ważny w ich praktyce zawodowej. Prezentowane badanie jest jednym z pierwszych tego typu w Polsce, stąd ma charakter eksploracyjny i opisowy. Celem projektu było znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy i w jakim stopniu Polscy psychoterapeuci w rozumieniu swoich pacjentów odnoszą się w procesie psychoterapii i superwizji do swoich własnych doświadczeń związanych z płcią: biologiczną i kulturową.

Metoda:
Autorki opracowały ankietę składającą się z 20 pytań zamkniętych i 1 otwartego. Badaniem objęto 144 psychoterapeutów o orientacji heteroseksualnej (70% kobiet, 30% mężczyzn)

Wyniki:
Wyniki ujawniły, że psychoterapeuci prowadząc psychoterapię indywidualną, rodzinną i par odnoszą się do swoich doświadczeń związanych z płcią, w tym szczególnie do doświadczeń bycia córką/synem, kobietą/mężczyzną (młodsi psychoterapeuci), matką/ojcem (starsi psychoterapeuci). Dla młodszych heteroseksualnych psychoterapeutów (do 40 r. ż.), zarówno kobiet jak i mężczyzn, praca z atrakcyjnym pacjentem płci przeciwnej stanowi wyzwanie, które — w przypadku psychoterapeutów mężczyzn — zaburza terapię, a w przypadku psychoterapeutek może ją zaburzać ale też może, w ich w ocenie, ułatwiać ją.

Wnioski:
Faza cyklu życia i płeć psychoterapeuty wpływają w istotny sposób na doświadczanie przez niego pacjentów/klientów i odnoszenie się do problematyki płci w procesie psychoterapii. Wyniki potwierdzają konieczność superwizji ze względu na uruchamianie się w procesie psychoterapii wewnętrznych głosów terapeuty donoszących się do płci i powiązanych z nią ról.