W artykule przedstawiono znaczenie uprawomocnienia (ang. validation) w psychoterapii pacjentów z zaburzeniem osobowości borderline (ang. Borderline Personality Disorder — BPD). Autor zwraca uwagę na specyficzną pozycję epistemiczną, w której psychoterapeuta — przyjmując otwartą, dialektyczną postawę wobec wielości perspektyw — łączy zrozumienie biologicznych i psychospołecznych uwarunkowań funkcjonowania pacjenta z poszanowaniem subiektywnego wymiaru jego doświadczeń, co stanowi istotny warunek skuteczności uprawomocnienia. Ukazane jest ono jako strategia terapeutyczna znajdująca zastosowanie niezależnie od stosowanej modalności psychoterapeutycznej, która wspiera budowanie przymierza terapeutycznego, ułatwia regulowanie emocji oraz tworzenia pola relacyjnego umożliwiającego refleksję i samopoznanie. W opracowaniu przywołano wyniki badań eksperymentalnych wskazujących na istotny wpływ unieważnienia na poziom pobudzenia fizjologicznego oraz relacjonowanego przez badanych poziomu negatywnego afektu, co dodatkowo uwypukla znaczenie uprawomocnienia w procesie terapeutycznym. Podkreślono przy tym, że efektywność uprawomocnienia w ostatecznym rozrachunku zależy od tego, czy pacjent rzeczywiście odczuwa zrozumienie i wsparcie ze strony terapeuty. W podsumowaniu autor wskazuje na konieczność pogłębionych badań nad mechanizmami i długoterminową skutecznością tej strategii w psychoterapii.