Cel pracy:
Artykuł przedstawia wyniki badania ankietowego przeprowadzonego w grupie 38 pacjentów Zakładu Psychoterapii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. W momencie badania, w związku z wprowadzeniem kwarantanny narodowej, respondenci uczestniczyli w terapii zdalnej. Przedmiotem badania były przede wszystkim ich postawy wobec tej formy leczenia oraz jej spostrzegana skuteczność.

Metoda:
Badanie przeprowadzono w formie ankiety — za zgodą pacjentów — rozesłanej do nich pocztą elektroniczną.

Wyniki:
Dla 55% uczestników ankiety pierwsze doświadczenia ze zdalną psychoterapią okazały się pozytywne. PacjenDla 55% uczestników ankiety pierwsze doświadczenia ze zdalną psychoterapią okazały się pozytywne. Pacjenci doceniali tę formułę m.in. z uwagi na możliwość zachowania ciągłości leczenia, oszczędność czasu związanego z dojazdem czy większe poczucie bezpieczeństwa ułatwiające przełamanie barier w mówieniu o sobie i swoich problemach. Wśród wad dominowały ograniczenia techniczne, problemy ze skupieniem uwagi na treści rozmowy, uzyskaniem prywatności oraz deficyt interwencji terapeutycznych formułowanych w oparciu o niewerbalne aspekty komunikacji.

Wnioski:
Psychoterapia z wykorzystaniem metod teleinformatycznych wydaje się mieć swoje zalety i wady. Po miesiącu uczestnictwa w tej formie leczenia 55% ankietowanych postrzegało jej potencjalną skuteczność jako równoważną do terapii prowadzonej w kontakcie bezpośrednim. 34% respondentów było zdania, iż jest to terapia mniej skuteczna od tradycyjnej. Otwarte pozostaje pytanie: co decyduje o tym, jak jest ona spostrzegana przez konkretną osobę. Aktualnie w Zakładzie trwają badania nad oceną wybranych zmiennych mogących mieć wpływ na ocenę atrakcyjności zdalnej formy leczenia.