Cel pracy:
Artykuł przedstawia wyniki badania przeprowadzonego na grupie 155 respondentów — 54 psychoterapeutów i 101 klientów korzystających z psychoterapii. Przedmiotem badania były ich postawy wobec psychoterapii zdalnej w sytuacji izolacji społecznej. Badanie dotyczyło postrzegania trudności oraz zalet psychoterapii zdalnej, a także zmian w kontakcie terapeuta–klient w tak prowadzonej terapii.

Metoda:
Badanie przeprowadzono w formie ankiety online rozesłanej pocztą elektroniczną oraz zamieszczanej na profilach grup tematycznych na platformie Facebook.

Wyniki:
Badani respondenci w zdecydowanej większości kontynuowali psychoterapię w trakcie izolacji społecznej, pomimo że przeważająca część z nich nie miała wcześniej kontaktu z taką formą pracy terapeutycznej. Najczęściej wybieranym sposobem odbywania sesji, zarówno przez psychoterapeutów jak i klientów, był kontakt poprzez połączenie audio-wideo, rzadziej przez telefon. Największą trudnością wskazywaną w obu tych formach okazał się brak bezpośredniego kontaktu z rozmówcą. Psychoterapeuci zwracali jednak uwagę, że psychoterapia zdalna może być dla klienta wygodniejsza od tradycyjnie prowadzonej w kontakcie bezpośrednim. Większość respondentów stwierdziła, że w trakcie izolacji społecznej przekonała się do psychoterapii zdalnej, choć nie uważa jej za formę lepszą niż tradycyjna.

Wnioski:
Izolacja społeczna spowodowana wirusem SARS-CoV-2 wymusiła w Polsce nagłą zmianę formy pracy psychoterapeutycznej, na którą większość jej uczestników nie była przygotowana. Wyniki ukazujące najważniejsze ograniczenia i zalety psychoterapii zdalnej mogą stanowić wskazówkę do kształcenia przyszłych pokoleń psychoterapeutów, które — jak pokazuje obecna sytuacja — muszą być przygotowane do udzielania pomocy również w formie zdalnej.