Autorka posiadając długoletnie doświadczenie w prowadzeniu superwizji grupowych dla terapeutów uzależnień i psychoterapeutów, reflektuje trudności w pracy superwizorskiej i specyfikę superwizji prowadzonej z wykorzystaniem psychodramy. Superwizja zgodnie z założeniami psychodramy stymuluje profesjonalny rozwój psychoterapeuty, jego kreatywność, autentyczność, przynosząc tym samym korzyść jego pacjentom; powinna wnosić świeże spojrzenie na praktykę i nowe spojrzenie na relacje terapeutyczną. Superwizja z wykorzystaniem psychodramy nie opiera się jedynie na jej użyciu w czystej formie („pure psychodrama” wg zasad Moreno). W procesie superwizyjnym integruje się również elementy psychoanalizy, teorie systemów rodzinnych, teorie poznawczo-behawioralne oraz podejście humanistyczne. Wymaga to ze strony superwizora wiedzy, elastyczności i kreatywności oraz zaangażowania w proces. Niniejsza praca oraz prezentowane przykłady mają przede wszystkim zwrócić uwagę na znaczenie i możliwości wykorzystania psychodramy w procesie superwizji zarówno indywidualnej jak i grupowej. Głównym celem superwizji jest możliwość przyjęcia nowej perspektywy w zrozumieniu problemu, konfrontacja pracy z teorią a także rozwój kompetencji osoby wnoszącej materiał. Można tego dokonać poprzez omawianie relacji terapeutycznej, przyglądanie się emocjom superwizanta, analizę procesów równoległych, ale wydaje się, że psychodrama wzbogaca proces superwizyjny, a jej wartością dodaną jest nie tylko klimat bezpieczeństwa, ale również bogactwo odkryć superwizanta przy pomocy superwizora, który jest swego rodzaju „nieinwazyjnym drogowskazem”. Zastosowanie psychodramy prowadzi również do integracji grupy/zespołu oraz wzbogaca proces uczenia się.