Artykuł poświęcony jest kontrowersjom, jakie wzbudza praktyka psychoterapeutyczna oparta na dowodach naukowych (tj. Evidence-Based Practice, EBP). W pierwszej części pracy zostaną zaprezentowane główne założenia EBP dotyczące odwoływania się przy podejmowaniu decyzji klinicznych do 1. wyników badań naukowych, 2. preferencji pacjenta dotyczących wyboru sposobu leczenia i jego systemu wartości, 3. doświadczenia klinicznego psychoterapeuty. Następnie przytoczone będą argumenty zwolenników EBP, którzy twierdzą, że podejście to nie tylko pozwala na wybranie obiektywnie najlepszego rodzaju pomocy dla pacjenta z określonymi problemami, ale też pozwala na uniknięcie przez psychoterapeutę pułapek związanych z odwoływaniem się do własnej intuicji. Przeciwnicy podnoszą, iż EBP faworyzuje określony typ badań. Co więcej, wyniki tych badań trudno jest wykorzystać w praktyce. Uważają też, że u podstaw EBP leżą ukryte wartości (mimo deklarowanej przez zwolenników EBP neutralności światopoglądowej tego podejścia). W konkluzji artykułu jego autor stawia tezę, że badania naukowe nad psychoterapią nie mogą determinować podejmowania wszystkich decyzji klinicznych ze względu na różne ograniczenia metodologiczne i wciąż nie wystarczającą liczbę badań. Z drugiej jednak strony odrzucenie wyników badań przez psychoterapeutów łatwo prowadzi do sięgania przez nich do nieefektywnych lub wręcz szkodliwych interwencji. EBP proponuje m.in. kryteria służące do weryfikacji skuteczności nowych, reklamowanych podejść do psychoterapii.