Praca opisuje, na przykładach klinicznych, jak praca z diadą matka–dziecko, czy też z parą rodzicielską i dzieckiem pozwala na zatrzymanie negatywnego czy traumatycznego przekazu międzygeneracyjnego. Wychodząc od teorii holdingu Winnicotta, przywiązania Bowlby’ego i „martwej matki” Greena opisujemy tworzenie się przekazu transgeneracyjnego. Zajmujemy się przekazem traumy relacyjnej, polegającej na takiej interakcji między rodzicami a dzieckiem, w których figura przywiązania staje się źródłem zagrożenia. Ponieważ trauma transgeneracyjna dotyczy nie tylko pojedynczych osób, ale przede wszystkim relacji między nimi, możemy zaobserwować ją i leczyć też w relacji. Pomocny jest tutaj szczególny rodzaj psychoterapii, określany jako psychoterapia rodzic–niemowlę (ang. parent–infant psychotherapy). Im wcześniej po narodzinach nowego członka rodziny podejmie się taką psychoterapię, tym większa szansa, że uchronimy przed przekazem traumy kolejne pokolenie. Praca nad przerwaniem transgeneracyjnego przekazu traumy poprzez psychoterapię dla rodziców z niemowlętami to praca nad więzią. Ważnymi elementami tej pracy są: wywiad rodzinny i obserwacja. Terapeuta obserwuje zachowanie dziecka, zachowanie rodziców, interakcje pomiędzy dzieckiem i rodzicami, dzieckiem i terapeutą, matką i ojcem, rodzicami i terapeutą. Obserwacji towarzyszy komentarz, dzięki któremu terapeuta pomaga rodzinie znajdować połączenia pomiędzy wnioskami z obserwacji, informacjami z wywiadu rodzinnego, zgłaszanym problemem oraz bieżącymi i przeszłymi wydarzeniami w rodzinie. W ten sposób członkowie rodziny mogą stworzyć nową, nie obarczoną traumą więź.