W ciągu ostatnich dekad widać pojawiające się nowe nurty psychoterapii poznawczo-behawioralnej (ang. cognitive-behavioural therapy — CBT). Należą one do trzeciej, a nawet czwartej fali. Artykuł zwraca uwagę na istniejące kierunki CBT, główny nacisk kładąc na pozytywną terapię poznawczo-behawioralną (ang. positive cognitive-behavioural therapy — P-CBT). W tym podejściu (nazywanym też czwartofalowym) punkt ciężkości zostaje przeniesiony z psychopatologii na mocne strony i zasoby klienta. Od zrozumienia mechanizmów powstawania dysfunkcji poznawczo-behawioralnych przechodzimy do skoncentrowania się na procesach powstawania funkcjonalnych przekonań. Głównym punktem odniesienia staje się w nim analiza celu, a nie analiza problemu. Oprócz techniki „strzałki w dół” eksplorującej negatywne przekonania, pojawia się „strzałka w górę”, która koncentruje się na wydobywaniu pozytywnych przekonań klienta. W artykule zostają również opisane elementy P-CBT, takie jak: relacja terapeutyczna, konceptualizacja, analiza celu, własna obserwacja, zmiana procesów poznawczych, zmiana zachowań, zmiana emocji, zadania domowe oraz informacje zwrotne. Druga część artykułu ukazuje jedne z pierwszych badań porównujących klasyczną terapię poznawczo-behawioralną z terapią P-CBT, która jest obecnie przedmiotem badania na Uniwersytecie w Maastricht. Autorami badań są: Nicole Geschwind, Emke Bosgraff, Fredrike Bannink oraz Frenk Peters. Badanie było przeprowadzone wśród pacjentów ze zdiagnozowanymi zaburzeniami depresyjnymi. W artykule zostały ukazane sposoby przeprowadzenia badania oraz jego rezultaty.