Celem pracy jest przedstawienie użyteczności ambulatoryjnej psychoterapii grupowej metodą psychodramy. Opisano historyczny rozwój terapii grupowej, szczególnie metody psychodramy stworzonej 100 lat temu przez Jacoba L. Moreno. Omówiono założenia teoretyczne leżące u podłoża tej metody wywodzące się z filozofii egzystencjalnej — teorię spotkania Martina Bubera oraz teorię spontaniczności i kreatywności, a także wywiedzioną z tej filozofii specyficzną dla psychodramy metodę zamiany ról. Wyróżniono najważniejsze mechanizmy leczące w psychodramie: doświadczenie reparacyjne, wykorzystanie rzeczywistości poszerzonej, doświadczenie katharsis, przeżycie emocjonalnej wspólnoty z grupą, wypróbowywanie nowych ról, trening ról społecznych, transformację wewnętrznych ról, rozszerzenie świadomości i większy wgląd w siebie zawdzięczany feedbackowi. Praktykę psychodramy przybliżono przedstawiając model funkcjonowania ambulatoryjnej grupy terapeutycznej współprowadzonej przez autora od 10 lat. Omówiono poszczególne fazy sesji psychodramatycznej: puls, rozgrzewkę, grę na scenie, sharing i feedback z ról. Zjawiska i procesy zachodzące w psychodramie zilustrowano materiałem klinicznym — opisem przebiegu 4-godzinnej sesji psychodramy.