Cel pracy:
Celem badań była próba udzielenia odpowiedzi na następujące pytania: jakie są najważniejsze uwarunkowania poczucia osamotnienia u rodziców dzieci z autyzmem, a jakie u rodziców dzieci z niepełnosprawnością intelektualną? Czy istnieje związek między natężeniem określonych cech osobowości rodziców dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi i oceną wsparcia społecznego a poczuciem osamotnienia? Czy rodzice dzieci z zaburzeniem spektrum autyzmu różnią się od rodziców dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w zakresie odczuwanego poczucia osamotnienia? Czy istnieją różnice w poczuciu samotności u badanych różnej płci, a także wychowujących dzieci w różnym wieku?

Metoda:
Wykorzystano następujące narzędzia badawcze: polskie wersje Skali samotności de Jong Gierveld (DJGLS), Ten Item Personality Inventory (TIPI) - TIPI-PL i Berlińskich Skal Wsparcia Społecznego (Berlin Social Support Scales - BSSS) oraz kwestionariusz ankiety w opracowaniu własnym, zawierający głównie tzw. pytania metryczkowe. Badaniami objęto 116 rodziców dzieci ze spektrum autyzmu oraz 81 z niepełnosprawnością intelektualną, bez cech autyzmu.

Wyniki:
Nie stwierdzono różnic, jeśli chodzi o nasilenie poczucia osamotnienia między grupami wyróżnionymi z uwagi na rodzaj zaburzenia u dziecka, jego wiek oraz płeć rodzica, natomiast analiza regresji wykazała, że jej predyktory związane ze wsparciem społecznym w przypadku rodziców dzieci z różnym zaburzeniem neurorozwojowym były odmienne.

Wnioski:
Uzyskane wyniki mogą być przydatne dla terapeutów i pracowników socjalnych wspierających rodziców dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi.