Artykuł jest opisem procesu zdrowienia osoby z głębokimi zaburzeniami psychotycznymi, pisanym z perspektywy trzech osób — pacjenta, terapeutki indywidualnej i lekarza prowadzącego. Pacjent opisując swój życiorys skupia się na istotnych czynnikach: zarówno prowadzących do pojawienia się zaburzeń, jak i doświadczeniach prozdrowotnych. Perspektywa lekarza prowadzącego i terapeutki indywidualnej dotyczy w większym stopniu relacji terapeutycznej i przebiegu terapii, z uwzględnieniem głębokości i przewlekłości doświadczanych objawów psychotycznych. Zawiera refleksję nad czynnikami leczącymi, kluczowymi wydarzeniami, decyzjami, które miały wpływ na rozpoczęcie i kontynuację procesu zdrowienia. Proces ten jest osadzony w kontekście systemu leczenia środowiskowego, ze szczególnym uwzględnieniem roli Środowiskowego Domu Samopomocy. Opisane są zmiany w funkcjonowaniu społecznym pacjenta — podjęcie pracy, poprawy relacji rodzinnych, towarzyskich. Dzięki zaangażowaniu w zajęcia sportowe do zmian dochodzi także w obszarze somatycznym. Na poziomie teoretycznym artykuł odnosi się do koncepcji recovery. Wskazuje korzyści, jakie dla pacjenta i jego otoczenia niesie uruchomienie jego zasobów, odkrycie perspektyw rozwojowych, wejście w relację terapeutyczną opartą na zaufaniu.