Cel pracy:
Celem tego artykułu jest ukazanie sytuacji, w których wobec nieskuteczności używania tradycyjnej aktywności psychoanalitycznej polegającej na dawaniu interpretacji czy klaryfikacji tego, co mówi pacjent, spróbowałem posłużyć się humorem, by zmniejszyć opór pacjenta przed zmianą i móc efektywniej kontynuować pracę z nim przy użyciu konwencjonalnych środków. Próbuję w tekście dookreślić warunki w jakich zastosowanie humoru uważam za zasadne i przestrzec przed najczęściej popełnianymi błędami podczas wprowadzania humoru w terapię.

Metoda:
Powyższy cel staram się zrealizować analizując przykłady terapii, w trakcie których znalazłem się z pacjentem w impasie i przytaczając interwencje wprowadzające humor w terapie, które pomagały z niego wyjść.

Wyniki:
Uzyskane wyniki pozwalają z optymizmem myśleć o używaniu humoru w terapii pod warunkiem uznania kilku wymienionych w artykule warunków jego stosowania.

Wnioski:
Analiza przedstawionego w pracy materiału klinicznego prowadzi do wniosku, że umiejętne zastosowanie humoru pozwala przełamać impas w terapii. Jednakże to czy użycie humoru zaowocuje przełamaniem impasu, czy wręcz go nasili, zależy od wielu czynników. Kilka z nich poddaje analizie w tym artykule.