Cel:
Celem przedstawionego artykułu jest refleksja nad znaczeniem słowa „opieka” oraz nad rolą relacji w opiece. Artykuł zrodził się z doświadczeń autorki pracującej w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym.

Metoda:
Zastosowana metoda to obserwacja uczestnicząca.

Wyniki:
Przedstawiono próby towarzyszenia oraz dialogi z pacjentami, aby unaocznić twierdzenie, że relacja jest nieodłączną częścią opieki. Pacjent jest podmiotem (nie przedmiotem) opieki.

Wnioski:
Troska o relację powinna być imperatywem dla osób sprawujących opiekę. Opieka jest odpowiedzią na chorobę, która spada na pacjenta, a którą ten interpretuje w kategorii skierowanej na niego przemocy. Gest medyczny zawiera w sobie usprawiedliwioną przemoc służącą walce z chorobą. „Zarażeniu” przemocą może też ulec relacja z pacjentem. Etyka obecności: wrażliwość na różne formy ekspresji intymności drugiego, przy jednoczesnym zachowaniu powściągliwości, wskazuje drogę do tego, by chronić pacjenta przed niepotrzebną, dodatkową przemocą w opiece. Obecność i słuchanie, stanowiące zarazem podstawowe aspekty towarzyszenia, umożliwiają pacjentowi doznanie gościnności w relacji, tak bardzo upragnionej przez chorego w jego doświadczeniu granicznej sytuacji cierpienia (i śmierci).