Sytuacja superwizyjna jest określana jako proces składający się z sojuszu, interwencji i relacji superwizyjnej . Relacja ta istnieje od początku do końca superwizji i wywiera znaczny wpływ na rozwój i ustanowienie superwizyjnego sojuszu roboczego oraz używanie doświadczeń przeniesieniowych i przeciwprzeniesieniowych w sytuacji superwizyjnej. Relacja superwizyjna jest uznawana obecnie za niezbędny element pracy superwizyjnej. Jakość tej relacji to najważniejszy czynnik sprzyjający efektywnej superwizji i warunkujący satysfakcję superwizanta ze szkolenia. Siła przymierza i spostrzegane wsparcie od superwizora są pozytywnie związane z efektywnością superwizji, podczas gdy postrzegane bycie krytykowanym wiąże się negatywnie z efektywnością superwizji. Krytycyzm superwizora nasila unikowe radzenie sobie superwizanta polegające na przykład na niechętnym zajmowaniu się problemem pacjenta, jego obwinianiu , myśleniu o zakończeniu terapii czy okazywaniu własnej frustracji pacjentowi. Dobra relacja superwizyjna jest opisywana przez superwizantów jako wspierająca, opiekuńcza, otwarta, polegająca na współpracy, wrażliwa, elastyczna, pomocna, niezawierająca elementów osądu. Powstaje pytanie, jaki jest jej przebieg i czy można wyodrębnić w tej relacji pewne krytyczne punkty, utrudniające współpracę superwizora i superwizanta. Ten artykuł jest próbą zaznaczenia takich ważnych elementów, wymagających zatrzymania i uruchomienia refleksji, zarówno u superwizora, jak i superwizanta. Przedstawiane zagadnienia są subiektywnym wyborem Autorki wzbogaconym przeglądem odpowiedniej literatury przedmiotu oraz własnym doświadczeniem superwizorskim. Omówiono kolejno: cele superwizji, zadania superwizyjne, lęk superwizanta i rolę superwizora. Każde z tych zagadnień zostało zilustrowane przykładem z praktyki superwizyjnej.