Artykuł jest drugą częścią publikacji poruszającej zagadnienie współpracy dwóch terapeutów w psychoterapii rodzin i par. Tytuł artykułu nawiązuje do takiego stanu umysłu, w którym idea związku zapewnia trzecią pozycję dwóm jednostkom tworzącym parę. W treści zawiera refleksje nad tym, kiedy koterapia może być użyteczna zarówno dla pracy terapeutów, jak i pacjentów. Poddaje namysłowi czy i w jaki sposób koterapia służy pacjentom w dokonywaniu zmiany. Porusza zagadnienie rozwoju relacji terapeutycznej i jej wpływu na proces terapeutyczny. Opisuje osiągnięcia rozwojowe umożliwiające przyjęcie odmiennej niż swoja perspektywy i przyjęcie metapozycji. W dalszej części przedstawia specyfikę superwizji, z jakiej może korzystać para koterapeutów. Konkluzja zawiera refleksje nad znaczeniem różnicy w uzyskaniu terapeutycznej zmiany. Akapit poświęcony znaczeniu różnicy płci w koterapii zwraca uwagę na potrzebę uzupełnienia dotychczasowych badań w tym zakresie o perspektywę nieheteronormatywną. Przedstawiony materiał jest wynikiem osobistych poszukiwań w trakcie wieloletniej praktyki psychoterapii opartej w głównej mierze na mediolańskim ujęciu terapii systemowej z uwzględnieniem nieświadomej dynamiki zachodzącej w relacjach rodziny i pary.