Autorka dzieli się doświadczeniami z wieloletniej praktyki w leczeniu pacjentek z rozpoznaniem jadłowstrętu psychicznego. Odwołując się do wprowadzonego przez Seligmana rozróżnienia badań skuteczności (ang. efficacy studies) oraz badań efektywności (ang. effectiveness studies) psychoterapii, zastanawia się również nad możliwością przeprowadzania badań w przypadku złożonego i komplementarnego procesu terapeutycznego. Komplementarność prowadzonej psychoterapii polega na stosowaniu na poszczególnych etapach procesu terapeutycznego podejścia systemowego oraz elementów podejścia poznawczo-behawioralnego, a także różnych form psychoterapii — indywidualnej i rodzinnej. W artykule opisano psychoterapię osób z rozpoznaniem jadłowstrętu psychicznego leczonych ambulatoryjnie w latach 2003–2019. W ciągu ostatnich 16 lat psychoterapią objętych było polskich 475 pacjentek, w przedziale wieku 11–25 lat,. W trakcie praktyki klinicznej i terapeutycznej oraz zdobywania doświadczenia, autorka wypracowała sposób leczenia terapeutycznego, który daje szeroko rozumiane pozytywne efekty. Odnośnie do badań psychoterapii Autorka stawia pytania: czy i jak mogłyby przebiegać badania psychoterapii prowadzonej w sposób łączący różne formy i różne paradygmaty? Jak w takich badaniach wyodrębnić i uwzględnić czynnik niespecyficzny, jakim jest osoba terapeuty? A także, w jaki sposób określić czynniki pozaterapeutyczne wpływające na procesy poznawcze oraz intelektualne osoby (osób — w przypadku terapii rodzinnej) korzystającej z terapii? I czy możliwe jest uwzględnienie opisanych powyżej oddziaływań terapeutycznych w Zintegrowanym Systemie Kształcenia (ZSK)?