Tekst jest częścią aktualnego dialogu w zespole Ośrodka Leczenia Zaburzeń Lękowych i Afektywnych w Klinice Psychiatrii w Bydgoszczy, toczącego się wokół poszukiwań efektywnych strategii do tworzenia właściwego otoczenia dla pacjentów w ramach integracji procesów psychoterapii z innymi realizacjami terapeutycznymi. Jednocześnie treść wpisuje się w szerszy kontekst opisu czynników leczących na oddziałach psychiatryczno-psychoterapeutycznych, akcentując potrzebę spójnej konceptualizacji wynikającej z procesu diagnostycznego i aktywności pacjenta na różnych poziomach społeczności oddziału. Autor przywołuje powszechnie znane pojęcia przeniesienia, przeciwprzeniesienia i procesów równoległych, potwierdzając ich przydatność w uwspólnionym języku psychoterapeutów i personelu medycznego. Wskazuje jednocześnie na niebezpieczeństwa płynące z ograniczenia kontekstu terapeutycznego do diady psychoterapeuta–pacjent, podczas gdy nie odczytane zależności z aktywnym otoczeniem, jakim jest różnorodność oddziału, stale przynoszą nowe fakty jawne i niejawne. Autor przytacza swoje doświadczenie kliniczne, ilustrując casusami poszczególne opisy teoretyczne. W artykule podkreślony jest problem różnorodności rozpoznań wstępnych, stwarzający konieczność dostosowania oddziaływań terapeutycznych do możliwości pacjentów. Podkreślona jest przydatność metody nawet wobec różnorodności paradygmatów będących w zasobach personelu.