Opieka nad pacjentem z otępieniem w chorobie Alzheimera wywiera poważny wpływ na funkcjonowanie społeczne, rodzinne, zawodowe opiekuna chorego. Opiekunowie poddani są działaniu różnych czynników obciążających. Poza trudnościami wynikającymi z utraty autonomii pacjenta, opiekunowie musza radzić sobie z zaburzeniami zachowania, objawami psychotycznymi i afektywnymi towarzyszącymi otępieniu. Przewlekły stres doświadczany w związku ze sprawowaną opieką wpływa negatywnie na zdrowie psychiczne i somatyczne opiekunów pacjentów. Osoby sprawujące opiekę są grupą ryzyka rozwoju depresji, zaburzeń lękowych, zaburzeń snu i pogorszenia sprawności funkcji poznawczych. W artykule tym autorzy dzielą się własnymi doświadczeniami i refleksjami ze stosowania psychoterapii u opiekunów pacjentów z otępieniem w chorobie Alzheimera. Podstawowym celem psychoterapii jest pomoc w adaptacji do nowej sytuacji, w której znajduje się opiekun, poprawa relacji i komunikacji z osobą chorą. Ważnym elementem terapii jest uporządkowanie emocji w związku ze sprawowaną opieką, pomoc w przeżyciu utraty bliskiej osoby, akceptacja ograniczeń w życiu społecznym i rodzinnym, zapobieganie poczuciu osamotnienia. Celem interwencji terapeutycznej powinna być edukacja o przebiegu otępienia, wzmocnienie efektywności i umiejętności postępowania z chorym, poczucia bezpieczeństwa. Wydaje się, że najlepszym rodzajem pomocy dla opiekunów osób chorujących z powodu zaburzeń otępiennych jest grupa wsparcia.