Praca stawia sobie za cel ukazanie inspiracji, jakie dla psychoterapeutów mogą płynąć z filozofii literatury Maurice’a Blanchota. Francuski pisarz, filozof i teoretyk literatury, w swoich pracach starał się uchwycić relację łączącą autora i czytelnika z dziełem. Swoje rozważania snuł z perspektywy realizacji pragnienia wejścia w dialog z samym byciem – źródłowym doświadczeniem. Wyodrębnienie i wskazanie czynników odpowiedzialnych za pełnienie funkcji terapeutycznych przez literaturę, stało się w niniejszej pracy podstawą poszukiwań odpowiedzi na postawione pytanie o obecność terapeutycznego wymiaru doświadczenia literatury w koncepcji dzieła francuskiego filozofa. Analiza teorii Bruna Bettelheima, opisującej rolę baśni w rozwoju dziecka, pozwoliła na wyszczególnienie kluczowych elementów sprzyjających procesowi integracji psychicznej i poszukiwaniu osobistego sensu przez odbiorcę. Przyrównując sesje psychoterapeutyczną do procesu tworzenia i odbioru dzieła psychoterapeuta pouczony zostaje przez Blanchota, jaką postawę winien przyjąć, chcąc wypełnić wymogi włączenia treści ukrytych do jawnych znaczeń, budowania zaangażowania emocjonalnego i pomieszczania emocji. W oparciu o lekturę tekstów Maurice’a Blanchota dowieść można, że rozważania filozofa wokół „obecności nieobecności” czyli samego bycia, śmierci oraz wymogów autentycznego czytania, stanowią treści, które dobrze przyswojone wspierać mogą psychoterapeutów w działaniach uznawanych przez Bettelheima za terapeutyczne.