Doświadczenia lat 1939-1950 miały istotny wpływ na funkcjonowanie psychiczne społeczeństwa, rodzin i poszczególnych jednostek. Traumatyczne przeżycie oraz pomieszanie ról ofiary, świadka i beneficjenta zahamowały tworzenie krytycznych i refleksyjnych narracji dotyczących tego okresu. Zbudowanie narracji włączającej wyparte elementy historii i doświadczeń jest szansą na osłabienie zaprzeczeń, pierwotnych obron i alienacji. Narracje te wzmacniałaby część refleksyjną i samoświadomość jednostek i grup społecznych. Zadanie to należy przede wszystkim do historyków, reporterów, dziennikarzy, antropologów czy filozofów, ale może też być obszarem namysłu psychoterapeutów, którzy na co dzień stykają się z historią i rzeczywistością cierpienia jednostek i rodzin. Aspekt etyczny tego zagadnienia można zawrzeć w pytaniu: czy możemy odmówić tak sobie samym jak i pacjentom badania tych historii i wspomnień, które w skali społecznej zostały w znacznym stopniu usunięte z pola widzenia? Możemy też zastanawiać się jak procesy makrohistoryczne wpłynęły na mikrohistorie nas wszystkich – w aspekcie globalnym (skrwawionej ziemi), ale także w aspekcie indywidualanym, który zawsze pozostaje bardzo osobisty, intymny, związany z rodziną pochodzenia oraz w pewnym sensie z naszym własnym początkiem. Badanie tego początku ma sens ponieważ pozwala zrozumieć nieświadome aspekty cierpienia, zawiści, gniewu, lęku i winy, które stały się elementem międzygeneracyjnego przekazu.