Próba zrozumienia psychologicznych uwarunkowań czynów Hamleta ma w literaturze — zarówno teatrologicznej jak i dotyczącej zdrowia psychicznego — bogatą tradycję. Często przypisywana jest mu psychotyczna dekompensacja. Bywa też postrzegany jako ofiara neurotycznej dezintegracji wpisanej w ramy wzbudzonego śmiercią ojca konfliktu edypalnego. Czy jednak treść sztuki niesie w sobie dowody na którąkolwiek z tych hipotez? Jaki obraz wewnętrznego świata Hamleta można zbudować na podstawie lektury sztuki? Jak postrzegać możemy jego historię współcześnie? Kim psychologicznie jest Hamlet w świecie wyzwolonym z ram jednoznacznych teorii i konstruktów poznawczych? Jakie może być nasze rozumienie Hamleta w czasach globalizującego się świata, zaprzeczenia jednej dominującej opowieści o rozwoju człowieka, rewolucji teorii więzi, wpływów feminizmu czy psychologii ewolucyjnej? Jaki jest Hamlet czasu pandemii? Czy historia młodego duńskiego księcia nadal może być dla nas źródłem ważnej refleksji, również o nas samych? Artykuł otwiera serię czterech publikacji dotyczących percepcji wybranych dzieł Szekspira przez współczesnych polskich psychoterapeutów.