Śmierć matki (jako wydarzenie z porządku świata zewnętrznego) stoi u progu tych rozważań. Za przewodników bierzemy tych, którzy po utracie matki zostawili ślady w postaci dziennika, wierszy, czy też tekstów. Strata jakiej doznali domagała się działania - rozpoznanego przez nas jako proces żalenia się. Wychodząc od freudowskiej definicji żałoby kierujemy się niejako poza nią. Zastanawiamy się o czym piszemy posługując się słowem żałoba i czy naszym prawem jest określanie jej cech? Sama skarga (jako odpowiedź na odczuwalny brak) rozpisana jest na cztery akty: milczenie jej (żałobnik zostaje sam i próżno mu nasłuchiwać ukochanego głosu), mówienie bez niej (wskazuje na milczenie osieroconego stanowiące jak wypisujemy: wymowę braku, skargę, zjednoczenie z tą której nie ma, czy też brakiem pragnienia by mówić); mówienie sobie (rozpoznawanie przez podmiot piszący swoich stanów, tego co się dzieje; i jako takie staje się pewną bolesną lekcją, źródłem wiedzy intymnej choć nie chcianej); ostatnim jest próba odpowiedzi na to, czemu pisanie doświadczenia stawało się ważne. Dziedziną naszych rozważań jest to, co wyjątkowe (eine Ausnahme); ich metodą – rozjaśnianie egzystencji (existentielle Aufklärung), którą jesteśmy.