Cel pracy:
Porównanie rodzajów ekspresji agresji występującymi u kobiet, które doświadczyły różnych form przemocy i u kobiet, które nie zgłaszały przemocy w relacji z partnerem seksualnym.

Metoda:
Nasilenie i sposób regulacji agresji zmierzono za pomocą Inwentarza Psychologicznego Syndromu Agresji (IPSA) Gasia. Informacje na temat różnych charakterystyk przemocy (rodzaj, czas trwania) zebrano za pomocą stworzonego w tym celu kwestionariusza. Zbadano 60 kobiet w wieku od 19 do 59 lat. Trzydzieści z nich doznawało ze strony swojego partnera trwającej co najmniej rok przemocy: fizycznej (86%; n = 26), psychicznej (96%, n = 29) i seksualnej (16%, n = 5). Trzydziestoosobowa grupa porównawcza (kobiety bez doświadczeń przemocy) została włączona do badania na zasadzie tzw. doboru wiązanego pod względem wieku, wykształcenia i długości trwania związku.

Wyniki:
Kobiety, które doświadczyły długotrwałej przemocy w relacji, nie różniły się od kobiet, które nie relacjonowały aktów przemocy ze strony partnera pod względem nasilenia agresji, chęci odwetu czy natężenia jawnej agresji. Natomiast znacząco różniły się one pod względem poziomu autoagresji, zarówno emocjonalnej, jak i fizycznej. Kobiety, które doświadczyły przemocy ze strony partnera, częściej kierowały swoją agresję na siebie lub wyrażały ją w formie ukrytej (wrogość), natomiast rzadziej wyrażały agresję w formie pośredniej.

Wnioski:
Właściwa diagnoza zjawisk występujących w relacjach, wspomagana systematycznie prowadzonymi badaniami nad zjawiskiem wiktymizacji, może dostarczyć wiarygodnych danych, pomocnych przy projektowaniu strategii przeciwdziałania przemocy i leczenia osób z takimi doświadczeniami.