Autorzy odnoszą się do rozumienia impasu w pracy z parami, u których mamy do czynienia z przewagą związanych często z zaburzeniami osobowości pierwotnych mechanizmów obronnych takich jak splitting i projekcyjna identyfikacja. Pary tego rodzaju charakteryzują się nawracającym rozgrywaniem konfliktów. Artykuł przedstawia systemową i psychoanalityczną (głównie w ujęciu teorii relacji z obiektem) perspektywę jako podstawowe ramy teoretyczne, w obrębie których są analizowane opisane zjawiska. Odnosi się do koncepcji diagnozy zaburzeń osobowości w warunkach terapii par. Pokazuje jak relacje zmieniają diagnostyczne obserwacje dotyczące obrazu struktury osobowości i w jaki sposób prowadzi to do problematycznych sytuacji klinicznych. Prezentowane przypadki ilustrują zmieniającą się rolę terapeuty w kolejnych etapach pracy terapeutycznej. Ukazują impas w procesie terapeutycznym oraz sposoby pracy terapeuty nad tym impasem. Terapeuta pracujący z tego rodzaju parami zmaga się z wieloma dylematami wraz z często nawracającym pytaniem dotyczącym kontynuowania terapii. Podsumowanie zawiera refleksję na temat praktycznej użyteczności paradygmatu systemowego i psychoanalitycznego w analizowanych sytuacjach klinicznych.