Dialog motywujący (DM) to metoda opracowana na bazie empirycznych badań, posiada dobrze udokumentowaną skuteczność w pracy indywidualnej z osobami podejmującymi zachowania ryzykowne (nadużywanie substancji, uzależnienia behawioralne, zachowania agresywne, ryzykowny seks). Możliwości tej metody wynikają z połączenia podejścia humanistycznej psychoterapii Carla Rogersa z określonymi narzędziami interwencyjnymi powstałymi w wyniku analizy skuteczności terapeutów, których pacjenci wprowadzali najwięcej zachowań prozdrowotnych. W artykule przedstawiono podejście motywujące z najważniejszymi jego elementami (podłoże filozoficzne, narzędzia, rolę terapeuty oraz obszar pracy). Autor przytacza metody postępowania zgodne z duchem dialogu oraz opisuje badaną w ramach metody DM zależność między występowaniem specyficznego języka (change talk) u klienta a wprowadzaniem zmiany. W artykule zaproponowano założenia do pracy grupowej tą metodą z uwzględnieniem charakterystycznych etapów związanych z rozwojem motywacji grupy oraz elementów kluczowych w doborze uczestników i formowaniu grupy. Poddano refleksji możliwości i ograniczenia pracą DM w kontekście doświadczeń własnych autora w pracy z grupami oraz innych założeń teoretycznych w pracy z grupami.