Pomimo rozwoju sposobów pomagania pacjentom z rozpoznaniem bulimii psychicznej, jej leczenie nadal stanowi wyzwanie terapeutyczne. Pierwszą metodą z wyboru w leczeniu żarłoczności psychicznej jest terapia poznawczo-behawioralna, ze względu na dowiedzioną w randomizowanych badaniach skuteczność. Mimo to duża część pacjentów nie jest nią obejmowana, co może być związane z niewystarczającą liczbą klinicystów posługujących się tą metodą. Celem artykułu jest przedstawienie aktualnej wiedzy dotyczącej poznawczo-behawioralnej terapii bulimii (CBT-BN): podstaw teoretycznych, historii rozwoju, opisu metody i jej empirycznego statusu oraz opcji zwiększania skuteczności leczenia. Rozwój CBT-BN przyczynił się do powstania wzmocnionej terapii poznawczo-behawioralnej (CBT-E). W dalszej części artykułu opisano również podstawy teoretyczne CBT-BN. Następnie scharakteryzowano CBT-E – opisano jej zastosowanie, stadia terapii, a także wyniki badań weryfikujących podstawy teoretyczne i skuteczność leczenia. Ostatnia część pracy dotyczy możliwości zwiększania skuteczności CBT-BN, w tym integracji z innymi metodami pomagania, przykładowo dialogiem motywującym (“Motivational Interviewing”, MI). W tym kontekście obiecujące wydaje się być wykorzystanie nowych form terapii poznawczo-behawioralnej, określanych jako trzecia fala terapii poznawczo-behawioralnej: dialektyczna terapia behawioralna (Dialectic Behavioral Therapy, DBT), integratywna poznawczo-afektywna terapia (Integrative Cognitive-Affective Therapy ICAT), terapia schematów (Schema Therapy, ST).