W artykule, uwzględniając współczesne rozstrzygnięcia psychologii rozwojowej oraz psychologii rehabilitacji, zawarta jest próba charakterystyki różnic dotyczących doświadczania przez dziecko cierpienia w sensie ogólnym oraz bólu fizycznego. Ból interpretowany jest jako konkretne doznanie somatyczne o dużej intensywności, stanowiące konsekwencję zaburzeń, wynikających z choroby oraz zakłócenia funkcjonowania organizmu, cierpienie natomiast oznacza intensywnie przykre odczucie emocjonalne o nieokreślonej specyfice, posiadające swoiste korelaty fizjologiczne. Dziecko w toku swojego życia, doświadczając przewlekłej choroby lub trwałej i widocznej niepełnosprawności, może doznawać różnego rodzaju poczucia straty, która w wielu sytuacjach oznacza dla niego samego oraz jego rodziny doświadczenie intensywnej rozpaczy. Cierpienie dziecka, adekwatnie do etapu jego rozwoju, często współwystępuje z: - dostrzegalnym zakłóceniem rozwoju poznawczego i społeczno-emocjonalnego, spowodowanym przez działanie niezrozumiałych i przykrych dla dziecka bodźców; - zaburzeniem rozwoju tożsamości oraz integralności osobowej; - stopniową utratą nadziei na zachowanie potencjalnej sprawności; - relatywną dezorganizacją aktywności i funkcjonowaniem w warunkach pobudzenia, uwarunkowanego bólem i utratą poczucia bezpieczeństwa. Wskazane formy percepcji rzeczywistości są związane z występowaniem u cierpiących, chorych dzieci określonych postaw, przekonań, emocji oraz reakcji, stanowiących konsekwencję doświadczenia straty, dotyczącej bezpośrednio chorego dziecka oraz całego systemu rodzinnego. W podsumowaniu artykułu sformułowano próbę odpowiedzi na pytanie: co i w jaki sposób komunikować dzieciom w sytuacji doznawania przez nie cierpienia oraz w jaki sposób, korzystając z dostępnych możliwości organizacyjnych, zapewnić efektywne wsparcie?