Cel pracy:
Autostygmatyzacja związana z zaburzeniami psychicznymi może stanowić dodatkową przyczynę cierpienia osób nimi dotkniętych. Naszym zamiarem było poszerzenie przyjętego w literaturze założenia, że zjawisku autostygmatyzacji towarzyszą jedynie negatywne konsekwencje. Podjęłyśmy próbę opisania i zrozumienia sposobów przeżywania siebie i relacji z innymi w kontekście chorowania na depresję, a także poddałyśmy refleksji wielość możliwych znaczeń autostygmatyzacji.

Metoda:
Na podstawie danych zebranych podczas wywiadów indywidualnych z sześcioma kobietami w wieku 60+, hospitalizowanymi z powodu nasilenia epizodu depresji w przebiegu zaburzeń nastroju przeprowadziłyśmy interpretacyjną analizę fenomenologiczną.

Wyniki:
Wyodrębniłyśmy trzy znaczenia, jakie może mieć zaabsorbowanie chorobą i opisałyśmy je w obszarach: (1) Zmaganie się z depresją jako ważny aspekt tożsamości; (2) Depresja jako jeden z aspektów, wokół których zorganizowane jest myślenie o przyszłości; (3) Depresja jako regulator relacji interpersonalnych.

Wnioski:
Autostygmatyzacja przejawiała się u badanych w postaci dotkliwej dewaluacji siebie i owładnięcia krytycznymi myślami na swój temat. Wydaje się jednak, że usilne postrzeganie siebie przez pryzmat choroby mogło też pełnić pewne funkcje ochronne: wypełniać pustkę po pełnionych dawniej rolach; zabezpieczać przed konfrontacją z przemijaniem oraz stwarzać przestrzeń do kontaktu z innymi. Na podstawie uzyskanych wyników sformułowałyśmy wskazania do psychoedukacji starszych osób zmagających się z depresją: zachęcanie do tworzenia narracji na temat swojej przeszłości, umożliwienie kontaktu z rówieśnikami dotkniętymi podobnymi troskami, odstąpienie od prób zachęcania do zmiany sposobu przeżywania siebie i rewizji autonarracji.