Artykuł przedstawia przegląd badań empirycznych, w których zmienną był styl przywiązania w kontekście psychoterapii grupowej. Uwzględniono zagadnienia odnoszące się do trzech kwestii: 1) w jaki sposób osoby o określonym stylu przywiązania funkcjonują w grupach? 2) jak efektywna jest psychoterapia grupowa osób o określonej charakterystyce tworzenia więzi? oraz 3) czy możliwa jest zmiana stylu więzi w efekcie psychoterapii? Badania w tym obszarze są coraz liczniejsze i dają wskazówki, zarówno co do stawiania dalszych hipotez i planów badawczych, jak również do konkretnej praktyki diagnostycznej i terapeutycznej. Pokazały między innymi, że styl przywiązania był predyktorem ukończenia terapii u pacjentów z zaburzeniami odżywiania, unikający styl więzi korelował z mniejszym ujawnianiem siebie w grupie oraz większym prawdopodobieństwem drop-outu w grupach zadaniowych, wzrost spójności grupowej sprzyjał pozytywnym rezultatom terapii u pacjentów z napadowym objadaniem się prezentującym duży poziom niepokoju w relacjach przywiązania, a klimat grupowy okazał się moderatorem między stylami więzi a efektami psychoterapii grupowej u pacjentów z różnymi diagnozami psychiatrycznymi. Tekst stanowi drugą część całości, pierwsza dotyczyła teoretycznych implikacji koncepcji przywiązania do psychoterapii grupowej.