Artykuł przedstawia dylematy i trudności, które może napotkać psychoterapeuta w obliczu własnej choroby fizycznej, utrudniającej lub uniemożliwiającej kontynuowanie procesów terapeutycznych w formie praktykowanej przed zachorowaniem. Ta sytuacja często wymaga modyfikacji w sposobie pracy i ustaleniach z pacjentami, a czasem wręcz innowacji, czyli przekroczenia pewnych konwencji. Chorowanie terapeuty uobecnia się nie tylko w umyśle terapeuty, ale przejawia w relacji terapeutycznej z pacjentem i wpływa na przeżywanie przez niego terapii, a także doświadczanie psychoterapeuty i doświadczanie siebie w relacji z nim. Sytuacja choroby terapeuty i jej możliwych konsekwencji dla procesu terapeutycznego wiąże się z dylematem odsłaniania się terapeuty. Bez wątpienia po jego stronie pozostaje odpowiedzialność dotycząca tego, kiedy, w jaki sposób i w jakim stopniu przedstawić pacjentowi tę sytuację i jej potencjalny wpływ na przebieg procesu. Czerpiąc z własnych doświadczeń oraz opierając się na literaturze przedmiotu zamierzamy nakreślić i zaakcentować pewne szczególne okoliczności, które mogą się pojawić w psychoterapii prowadzonej przez chorującego terapeut(k)ę. Bierzemy pod uwagę zarówno tzw. rzeczywistość zewnętrzną, jak i przestrzeń subiektywnych przeżyć oraz intersubiektywny obszar relacyjny. Proponujemy, by zobaczyć te sytuacje jako możliwe krytyczne momenty psychoterapii, które oprócz trudności wzmagają szanse na pogłębienie relacji terapeutycznej i doświadczenie facylitujące zmianę. Zatem celem ostatecznym jest poruszenie myśli i refleksja na temat opisanej i podobnych do niej sytuacji. Praca zawiera przegląd piśmiennictwa, jak i refleksje z własnej praktyki terapeutycznej i superwizyjnej.