UTEATRTALNIANIE PSYCHODRAMY DZIECIĘCEJ – WYMYSŁ CZY KONIECZNOŚĆ? (streszczenie) W artykule podjęto próbę ustalenia czy psychodrama z udziałem dzieci powinna być uteatralniana - wspomagana środkami teatralnymi. Autor sugeruje, że zabawowy charakter psychodramy dziecięcej niejako wymusza konieczność wykorzystywania różnych przedmiotów rodem z klasycznego teatru. Dotyczy to w szczególności sceny, rekwizytów, efektów dźwiękowych i muzyki oraz światła i koloru. Zdaniem autora, psychodrama dziecięca bez tych środków fizycznych traci swą moc i ideę teatru terapeutycznego. Autor przytacza dowody na to, że psychodrama ma rodowód teatralny i ciągle korzysta z jego osiągnięć. Jego zdaniem teatr starogrecki, teatr średniowieczny, „commedia dell’arte” i teatr szekspirowski to niekwestionowane korzenie psychodramy, nurty stanowiące jej praźródło czy swoiście rozumiany zaczyn. Autor podaje konkretne przykłady unaoczniające bliskość psychodramy z tymi teatrami. Typowa dla nich praktyka ubarwiania czy przejaskrawiania gry, oczekiwanie od aktorów dużej własnej inwencji i ekspresywności w kreowanych postaciach, a przede wszystkim usilne dążenie do prowadzenia akcji na planie symbolicznym to z pewnością elementy łączące tamte teatry z dziecięcą psychodramą.